"စိတ်သတ်ကွင်း"
ရာသီဥတုနဲ့ကီးမကိုက်တဲ့အခါ
စောင်ထခြုံလိုက်တယ်
အပြင်မှာမအေးဘူး
ငါ့စိတ်ကိုကနာဖျားနေတာ။
ထောင်စရာလက်အုပ်မရှိဘူး
မှောက်ထားတဲ့ဆွဲဖဲတစ်ချက်မှာ
လက်ခလယ်ဟာ
ရဲရဲတင်းတင်းကပ်ပါလာတယ်။
ပျော်ရွှင်မှုဟာ
နေရောင်လို တလက်လက်တောက်ပလို့
ဒါပေမယ့်... ငါ့ကိုခတော့
အရောင်ဟာ ပုပ်သိုးနေပြီ
တကယ်တော့
အဲဒီအိတ်ကပ်ကိုဆောက်တည်ကတည်းက
ဝမ်းနည်းမှုကိုရောချုပ်ခဲ့တာပါ။
ဟာလာဟင်းလင်းနဲ့ပွင့်ထွက်နေတာက
ငိုညည်းသံတွေ
နှုတ်ပိတ်လို့မရတော့တဲ့အဆုံး
ခုန်ချပစ်လိုက်မိတယ်
ငါနိုးလာတော့...
ငါ့နိုင်ငံဟာအရင်တိုင်း သွေးရောင်သမ်းနေတုန်းပဲ။
ဖီးနစ်ငှက်ငယ်_ဖန်ခါးမြေ
PoetryZone
Fighting
ReplyDelete