"သနားစရာလူနာငယ်"

                         

ဘာတွေဖြစ်ခဲ့လဲဆိုတာတော့

အထိန်းအကွပ်မဲ့ ချာချာလည်နေတဲ့လောကကြီးပဲ

သိပါလိမ့်မယ် ။

အို

သနားစရာလူနာငယ် ။

ဘယ်ဥယျာဉ်တော်မှ လက်မခံတဲ့ပန်းတစ်ပွင့် ၊

ထိုးဇာတ်များစွာရဲ့ သားကောင် ၊

သတင်းဆိုးတွေကျန်နေသေးတဲ့ 

ရွက်ဆုတ်ပြက္ခဒိန် ။

ထိတ်လန့်ခဲ့သမျှ

ဒဏ်ရာတွေနဲ့ သက်သေထူပြသူလည်း ဖြစ်ရဲ့ ။

ဘုရားသခင်တွေထက် 

သူ့လူတွေကိုကြပ်ကြပ်သတိထားဖို့

အမှာပါးခဲ့သူလည်း ဖြစ်ရဲ့ ။

အို

သနားစရာလူနာငယ် ။

သူ့အသားအရောင်ကို 

လေအကန်းမိုးအကန်းစွေခြင်းလို့ ခေါ်တယ် ။

ရှူမျော်ခင်းကိုကွယ်ထားတဲ့ သစ်ခြောက်ပင်လို့လည်း

တချို့ဆိုကြတယ် ။

မှင်ရည်ဆွတ်ထားတဲ့ စုပ်တံအောက်က

အချိန်ခါမရွေး လှုပ်နှိုးနိုင်တဲ့သံသယလို့လည်း

ပြောတာရှိပါတယ် ။

ပြတင်းတံခါးရွက်တစ်ခု ပြုတ်ထွက်နေတဲ့အိမ်လို

အကောင်းတိုင်းကျန်နေသေးတဲ့ 

မျက်လုံးတစ်ဖက်

အဲဒီမှာ ဝတ်မှုံဟာ မကူးတော့ဘူး ။

သူ့သီချင်းသံတွေ သူ့ထံပြန်လာဖို့

လိပ်ပြာတစ်မြို့စာ နှစ်မြို့စာမက ခြားနေပြီ ။

သူ့သီချင်းမှာ

သောက်ရေကန်ဘေးက တာရိုးလမ်းလေး

ပါချင်ပါနေမယ် ။

ပြီးတော့ သူ့နွားလေးတွေအကြောင်း ၊

သူ့ဆိတ်မကြီး သားပေါက်တော့မယ့်အကြောင်း ၊

ပွဲတော်ရက်တွေမှာ မီးနှစ်ထပ်နဲ့ကင်ရတဲ့

ရိုးရာမုန့်တွေအကြောင်း ။

'ချစ်စရာလူနာငယ်သို့' လို့

အဲဒီလိုများ ဘယ်သူမှပန်းတစ်စည်း မပို့ခဲ့ကြဘူး ။

မြက်တောင်ကုန်းလေးပေါ်မှာ အိမ်ပုံလေးပါတဲ့

ပို့စ်ကဒ်လေးတစ်စောင်တောင်

ပို့ပေးမယ့်သူ မရှိခဲ့ရှာဘူး ။

အို

သနားစရာလူနာငယ် ။

သူ့ လေ့ကျင့်ခန်းစာအုပ်လေးက

တုနှိုင်းမဲ့အထီးကျန်မှုရဲ့အကြောင်းကို

ဖွင့်ဆိုတယ် ။

သောကြာနေ့ရက်ဆီမှာ မရွာဖြစ်ခဲ့တဲ့မိုးတိမ်ပါလို့

အထပ်ထပ်တွက်ချက်နေတယ် ။

အချိန်အခါမဟုတ်

ပြိုဆင်းဆူညံသွားသော ကျီးကန်းများ ။

လူတစ်ယောက်ဟာ နာကျည်းလို့

ဒါမှမဟုတ် ခွင့်လွှတ်လို့

ပြုံးချင်တိုင်းပြုံးနိုင်ခွင့်ရော ရှိလို့လား ။

တကယ်ပဲ 

နောက်ဆုံးအချိန်မှာ ပြုံးသွားတယ်တဲ့ ။

ဒီလိုကြောက်စရာကောင်းတာမျိုး

အနိုင်နဲ့ပိုင်းတာမျိုး

မလုပ်ခဲ့သင့်ဘူး မဟုတ်လား

သနားစရာလူနာငယ် ။          ။

သန်းတင့်